«Η πόλις της Αμάσειας -πατρίς του γεωγράφου της αρχαιότητος Στράβωνος- έπαιξε τον μεγαλύτερον ρόλον εις την Τουρκικήν θηριωδείαν, φημιζομένη δια τους λαμπρούς της κήπους, τους ωραίους αμπελώνας της, τα υδραυλικά έργα, τας αρχαιότητας, κλπ ήτο η ωραιοτέρα και θελκτικοτέρα πόλις του Πόντου. Αλλά κατά το διάστημα της εκεί διαμονής του δικαστηρίου της ανεξαρτησίας ήλλαξεν επί τοσούτον, ώστε εφαίνετο ως μια νεκρόπολις και παρουσίαζεν όψιν λίαν άγριαν και τρομακτικήν. Διότι παντού, εις όλας τας χριστιανικάς συνοικίας ηκούοντο θρήνοι και οιμωγαί και οπουδήποτε έστρεφε τις το βλέμμα αυτού άλλο ουδέν έβλεπεν, ειμή απηγχονισμένους ανθρώπους ανηρτημένους εδώ και εκεί ανά τας οδούς και τας πλατείας της πόλεως και λογχοφόρους στρατιώτας οδηγούντας άλλους μεν εκ των δεσμίων εις τον τόπον της θανατικής εκτελέσεως και άλλους εις το δικαστήριον της ανεξαρτησίας, ίνα μίαν ημέραν προ του θανάτου αυτών ακούσωσι την εις θάνατον καταδίκην των. Μάλιστα υπήρξεν ημέραν, καθ' ην μόνο εις την πλατείαν της κυβερνήσεως - κατά μήκος της όχθης του Ίριδος ποταμού- είχον απηγχονισθεί περί τους 70 καταδίκους. Οι θανατοθέντες επίσημοι άνδρες, μόνον εκ των παραλίων του Πόντου, υπό του δικαστηρίου τούτου της ανεξαρτησίας, ανήρχοντο όλοι ομού εις 1500 τον αριθμόν».
Προυσσαέως Ευαγγελιστού, "αι περιπέτιαι της εξορίας μου", σελ. 144
Προυσσαέως Ευαγγελιστού, "αι περιπέτιαι της εξορίας μου", σελ. 144
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου