"Για όνομα του Χριστού! Μη μας αφήσετε!

Έχουμε μωρά μαζί μας, έχουμε γέροντες...κορίτσια...

Είστε υπεύθυνοι!

Μας προδώσανε! Μας ξεπουλήσανε! Πανάθεμα τους!

Ναύαρχε τι κάνεις; Ναύαρχε σώσε μας!

Φωτιά! Φωτιά!

"Ιt is the conviction of the International Association of Genocide Scholars that the Ottoman campaign against Christian minorities of the Empire between 1914 and 1923 constituted a genocide against Armenians, Assyrians, and Pontian and Anatolian Greeks."
IAGS

19 ΜΑΙΟΥ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ.

19 ΜΑΙΟΥ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ.
Η γενοκτονία των Ποντίων δεν υπόκειται σε ιστορική και πολιτική διαπραγμάτευση. Έχει αναγνωρισθεί κι αποτελεί μια ιστορική πραγματικότητα. Δεν χαρίζουμε σε κανέναν το Αίμα Τους. Δεν ξεχνάμε.


«Στο δρόμο για το Τσιμενλί». Ρένα Κουμιώτη


1976 και η Polygram κυκλοφορεί το δίσκο «Στο δρόμο για το Τσιμενλί», σε μουσική Γρηγόρη Σουρμαΐδη ( πρόκειται για τον εγγονό του πασίγνωστου στον Πόντο κι αδικοχαμένου από το μαχαίρι του Τοπάλ Οσμάν ,"Τσίφτου" ) και στίχους Γιώργου Καλαμαριώτη ( προκειται για το γνωστό δημοσιογράφο Γιώργο Μπέρτσο) με ερμηνευτές τη Ρένα Κουμιώτη και τον ίδιο το συνθέτη. Το Τσιμενλί υπήρξε χωριό στους πρόποδες του Αγιούτεπε. Το χρησιμοποιούσαν σαν ορμητήριο αντάρτικες ομάδες κι αυτό έγινε αφορμή να πυρποληθεί αμέτρητες φορές από τους Τούρκους.

Ο Καλαμαριώτης γράφει σχετικά με το μουσικό αυτό αφιέρωμα τους στην Γενοκτονία των Ποντίων:

"Κουβαλάω μέσα μου δεκαετίες ολόκληρες τις παιδικές μνήμες από τις εικόνες μιας Καλαμαριάς του Μεσοπολέμου. Τότε που όσα από τα κουρέλια του '22 επιβίωσαν στις άγριες συνθήκες της νέας πατρίδας, άρχισαν να στήνουν τους πρώτους μαχαλάδες, γκρεμίζοντας τις παράγκες που κληρονόμησαν εκεί στα συμμαχικά παραπήγματα.

Κάτω από το πρώτο κεραμίδι της ΚΛΤ 13 ένοιωσα το πρώτο ξάφνιασμα της ζωής, που το μοιρολόι του γέρο καλαθά πίσω από την μεσοτοιχία την έκανε να βιώνει μέσα μου χρόνο με το χρόνο σαν παράνομη και συγχρόνως σαν άναρχο ξέσπασμα.

Και ξαφνικά μια περανθρώπινη δύναμη ολόγυρά μου, βγαλμένη λες μέσα από την «Ασκητική» του Καζαντζάκη να σφεντονίζει όλο εκείνο του κουρελαριό και να γκαρδιώνει ανθρώπους, ζώα και τσαμούρια**** στον αγώνα από το αγέννητο στο γεννητό.

Θυμάμαι ακόμα το παιδικό μου κλάμα ένα χειμωνιάτικο πρωινό μόλις κόπασε η βροχή έξω στο δρόμο-χαντάκι, όταν σηκώνοντας το αριστερό μου πόδι, το κατσάρι μου, έμεινε κολλημένο στα τσαμούρια μαζί με την κάλτσα...

Και μιλάω ακόμη στα ταραγμένα μου όνειρα με την καλομάνα, καθώς την βλέπω ολοζώντανη μπροστά μου να ψελλίζει τον εφιάλτη για τον Πρόδρομο και τους άλλους που χάθηκαν στα Αμελέ Ταμπουρού αλλά και εκείνους που σύρθηκαν στις κρεμάλες.

Της είχα τάξει το «Τσιμενλί» της καλομάνας. Κι έκανα τον εφιάλτη της και τις ματωμένες μνήμες μοιρολόι αλλά και τις περήφανες διηγήσεις της για το αντάρτικο του Αγιούτεπε άγριες πατημασιές, καθώς ο κεμεντζές ακονίζει τα μαχαίρια της λαχτάρας ενός απεγνωσμένου αγώνα.

Το δάκρυ της συγνώμης από τους απέναντι αργεί, για ν' αναπαυτούν οι ψυχές Εκείνων."

Γιώργος Καλαμαριώτης


Ο συνθέτης στο εισαγωγικό του δίσκου γράφει:

“Ο εγγονός του «τσίφτου» στο δρόμο για το Τσιμενλί”

Να γιατί μπορώ να πω πως είμαι γεννημένος μουσικός. Να γιατί τόλμησα να πιάσω ένα τόσο σημαντικό θέμα, τα τελευταία τραγικά γεγονότα του Πόντου. Ο πατέρας και τ’ αδέρφια του ήταν μουσικοί. Κι ο παππούς μου, ο Παναγής Σουρμαΐδης, γνωστός σ’όλο τον Πόντο με το παρατσούκλι «τσίφτος», ήταν επικεφαλής κομπανίας μουσικών. Πέρα εκεί στ’άγια μας χώματα μαζί με χιλιάδες άλλους Ποντίους έπεσε κι αυτός και τα άλλα μέλη της κομπανίας του κάτω από το μαχαίρι του Τοπάλ Οσμάν, ύστερα από μήνες ολόκληρους τραγικής ομηρίας. 
Μέσα στο προσφυγομάνι, που άφησε πίσω του τον ρημαγμένο Πόντο, ο πατέρας μου και τ’ αδέρφια του κουβάλησαν την Ελλάδα μέσα στον μποχτσά τους και την πίκρα της ορφάνιας. Σε μια φτωχογειτονιά προσφύγων στην Αθήνα άνοιξα τα μάτια μου και στ’ αυτιά μου κρατώ ως τα τώρα μοιρολόγια του Πόντου και τραγούδια της παλληκαριάς και της αγάπης. Και ακόμα ήχους από κεμεντζέ και νταούλι που συνόδευαν τους λεβέντικους χορούς των μαχαιριών «Τικ», «Ομάλ», «Τας», «Μπροπίς»… 
Πολλά απ’ αυτά τα Ποντιακά τραγούδια λέγαν οι δικοί μου πως ήταν γραμμένα από τον παππού μου. Το «Τσάμπασι» (Ντεμπιέν Ότκαγια) και η «Λεμόνα» (Ανταλλαγή), είναι γνωστές στο ποντιακό στοιχείο μελωδίες. Τα χρησιμοποιώ σ’ ετούτο το έργο, όχι για να δώσω πιο καθαρό ποντιακό χρώμα, αλλά για να πλαταίνουν στο ευρύτερο κοινό αυτές οι συναρπαστικές μελωδίες. Εξάλλου, αυτός είναι και ο βασικός λόγος της συνεργασίας μου με τον φίλο Γιώργο Καλαμαριώτη, που από χρόνια τώρα δουλεύει με πάθος πάνω σε ποιητικούς κύκλους που κινούνται θεματικά στη ρίζα μας, τον Πόντο. Πρώτη του προσφορά το συναρπαστικό υλικό αυτού του κύκλου.
 Η Ρένα Κουμιώτη, παιδί κι αυτή της προσφυγιάς, κατόρθωσε να αποδώσει τα τραγούδια μας με το ύφος που πραγματικά τους ταίριαζε και με μια ερμηνεία ξεχωριστή. Θα ’θελα να ευχαριστήσω όλους τους μουσικούς που συνέβαλαν στη δημιουργία αυτού του έργου και ξεχωριστά το λυράρη μας Νίκο Λαζαρίδη. Κι ακόμη τον βετεράνο καλλιτέχνη του Ποντιακού Θεάτρου Πολυχρόνη Χάιτα, τον ηχολήπτη μας Γιάννη Σμυρναίο και τον παραγωγό Φίλιππο Παπαθεοδώρου, που πορεύτηκαν ακούραστα μαζί μας «Στο δρόμο για το Τσιμενλί».
 Ένα δρόμο που μας οδήγησε στην ομορφιά της ρίζας της λαϊκής μας Ποντιακής Παράδοσης.

Γρηγόρης Σουρμαΐδης.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου