"Για όνομα του Χριστού! Μη μας αφήσετε!

Έχουμε μωρά μαζί μας, έχουμε γέροντες...κορίτσια...

Είστε υπεύθυνοι!

Μας προδώσανε! Μας ξεπουλήσανε! Πανάθεμα τους!

Ναύαρχε τι κάνεις; Ναύαρχε σώσε μας!

Φωτιά! Φωτιά!

"Ιt is the conviction of the International Association of Genocide Scholars that the Ottoman campaign against Christian minorities of the Empire between 1914 and 1923 constituted a genocide against Armenians, Assyrians, and Pontian and Anatolian Greeks."
IAGS

19 ΜΑΙΟΥ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ.

19 ΜΑΙΟΥ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ.
Η γενοκτονία των Ποντίων δεν υπόκειται σε ιστορική και πολιτική διαπραγμάτευση. Έχει αναγνωρισθεί κι αποτελεί μια ιστορική πραγματικότητα. Δεν χαρίζουμε σε κανέναν το Αίμα Τους. Δεν ξεχνάμε.


Της Άρνης το νερό. Λένα Σαββίδου.




19η Μαΐου, ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Η μνήμη είναι από τη φύση της εργαλείο ξύμυτο που ότι αγγίζει το τρυπά. Δίκαμο μαχαίρι που ότι αγγίζει το κόβει.
Άνθρωποι του αφρού οι  περισσότεροι μας, κυήματα καιρών ευμάρειας, αποζητούμε την λείανση της Μνήμης για να αποφευχθεί ο πόνος της. Ξεχνούμε πως της Άρνης  το νερό σκοτώνει  την ίδια ώρα που δροσίζει.
Αποτέλεσμα τελετές μνήμης που οι συμμετέχοντες έχουν πιο άδεια μάτια κι από αυτά των νεκρών που τιμούν, υψηλά ιστάμενοι πολιτικοί μας που καταθέτουν στεφάνι στο Μνημείο του Μουσταφά Κεμάλ αμά τη επισκέψη τους στην γείτονα με τη δικαιολογία του «είθισται» και του ότι υπήρξε μεγάλος ηγέτης για το λαό του λησμονώντας πως την ίδια ώρα υπήρξε μέγας σφαγέας του δικού μας.  Επιπλέον, πολιτικοί φορείς μας με μνήμη λειασμένη είναι πρόθυμοι να οργανώσουν πορείες για την Γενοκτονία στη Ρουάντα την ίδια ώρα που αντιμετωπίζουν την Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο ως αποκύημα εθνικιστικών και σωβινιστικών τάσεων των Ποντίων. Για να μην αναφερθεί  το πανταχού παρόν «αγκάθι» στις διμερείς σχέσεις Ελλάδος Τουρκίας. Μια ιδέα που χρόνια τώρα ζυμώνεται στην Ελληνική κοινωνία
για όλα τα φλέγοντα Εθνικά ζητήματα μας από την Γενοκτονία στον Πόντο, την Μικρασιατική καταστροφή, τον μαύρο Σεπτέμβρη της Πόλης, την Κύπρο και τη Θράκη και μας οδηγεί σε στάση σκυψίματος του κεφαλιού υπό το καθεστώς φόβου μη χαθεί η πολύτιμη φιλία με την κείθε πλευρά του Αιγαίου.  Η μνήμη λειαίνεται και οι Ιστορικοί μας ομιλούν περί συνωστισμού στο λιμάνι της Σμύρνης, και Ακαδημαϊκοί μας, σμίγουν τα ξίφη για το αν η λέξη «Γενοκτονία» αρμόζει στα όσα στον Πόντο συνέβησαν.  Η   μνήμη λειαίνεται και οι τηλεπαρουσιαστές ειδήσεων σαν από τα πριν να το χαν συμφωνημένο βγαίνουν και ανακοινώνουν όλοι, μηδενός εξαιρεμένου,  πως η  ημέρα ανεύρεσης των εκατοντάδων καμένων σκελετών στον προαύλιο χώρο της παλιάς εκκλησίας της Σαμψούντας αποτελεί ημέρα πένθους για τους απανταχού Ποντίους. Και δεν βρίσκεται ούτε ένας να τους αντικρούσει και να τους βροντοφωνάξει, Όχι! Σήμερα είναι ημέρα πένθους για όλους μας.  Γιατί στον Πόντο επέθαναν κι ετάφαν όχι απλά Έλληνες αλλά Τραντέλλενες, τριάντα τον  αριθμό φορές Έλληνες.
Ακίδα η Μνήμη που την ψυχή ευλογημένα ματώνει: τελευταίες στιγμές της Ελλάδας στην Μαύρη θάλασσα. Ότι δεν αφάνισε οι πείνα, οι πορείες στην ενδοχώρα μέσα στον βαρύ χειμώνα, τα τάγματα εργασίας, οι ληστρικές επιθέσεις και οι εξορίες το αποτελειώνει το μαχαίρι και η φωτιά. Οι τελευταίοι εναπομείναντες  αντάρτες στα βουνά πεθαίνουν περιμένοντας τη βοήθεια που δεν έφτασε ποτέ. Στα απάτητα της Σάντας βουνά ο καπετάν Ευκλείδης Κουρτίδης καλεί σε σύσκεψη τους οπλαρχηγούς του.  Η κατάσταση πλέον δεν αντιστρέφεται κι αυτό το γνωρίζει. Αν μείνουν στις σπηλιές, οι Τσέτες θα τους εντοπίσουν. Να τους πολεμήσει δεν έχει πια όπλα ούτε και άντρες. Αν παραδοθεί θα τους σκοτώσουν όλους. Οι Τούρκοι αιχμαλώτους δεν κρατούν.  300 ψυχές από τη Σάντα και τις γύρω περιοχές έχουν θέσει εαυτόν και μέλλον υπό την προστασία του.  Άλλη λύση από το να κατέβουν το βουνό και να φθάσουν στα πρώτα άσυλα  των μονών της Τραπεζούντας, Σουμελά και Βαζελώνα και  από εκεί στην Τραπεζούντα για να πάρουν τα καράβια  δεν υπάρχει. Από τις σπηλιές  όμως ίσαμε με το δάσος που θα τους κρύψει η περιοχή είναι ανοιχτή. Σε ώρα πρωινή ο ήλιος θα τους εκθέσει στα βλέμματα και θα ειδοποιηθούν οι Τσέτες. Επιλέγει τη φυγή μέσα στην άγρια νύχτα και σε απόλυτη σιγή.
Από το κείμενο της  Ελένη Νυμφοπούλου-Παυλίδου μια άλλη  Ελένη ξεδιπλώνει την ψυχή της λέγοντας τι ένοιωσε όταν οι οπλαρχηγοί μπήκαν μέσα στην σπηλιά και ζήτησαν από τις μάνες να σκοτώσουν με τα ίδια τους τα χέρια τα μικρά κι ανήσυχα μωρά τους. 
«Θυμάμαι το σκοτάδι στα μάτια μου και τον κόσμο να χάνεται από τα πόδια μου και μετά τίποτε άλλο… Οι άλλες στη σπηλιά μου παν αργότερα πως για ώρες χτυπούσα το κορμί μου και το κεφάλι μου στα μυτερά βράχια  σα να θελα να περάσω τον πόνο της ψυχής στο κορμί και να τον ελαφρύνω.. Ούτε  πάλι θυμούμαι τις ώρες που έκλαιγα πάνω από το πληγιασμένο  κορμί του άντρα μου και τον παρακάλαγα να σηκωθεί από τον λήθαργο  και να με βοηθήσει να διαλέξω. Ποιον να κρατήσω και ποιον να δώσω πίσω στο Θεό; Αυτόν και τα μεγαλύτερα μας ή το μωρό που βύζαινε ακόμη στο στήθος μου; Θυμάμαι μόνο πως αργά τη νύχτα οι Αντάρτες με ξύπνησαν και με τη βία μου πήραν το μωρό που έπνιξα από το σφιχταγκάλιασμα στον κόρφο μου…»

«…ὁ στρα­τός, ὅ­ταν εἶ­δε ὅ­τι δὲν εἴ­μα­στε ἐ­κεῖ ἐ­προ­χώ­ρη­σαν μέ­χρι τὸ λη­μέ­ρι καὶ τὸ βρῆ­καν ἄ­δει­ο καὶ ἀ­νέ­βη­καν εἰς Μερ­τσιάν Λι­θάρ, ὅ­που βρῆ­καν τὰ ἕ­ξι μι­κρὰ σκο­τω­μέ­να καὶ ἀ­μέ­σως εἰ­δο­ποί­η­σαν τὸν Μέ­ραρ­χον καὶ ἦλ­θαν ἐ­πὶ τό­που. Καὶ ὅ­ταν εἶ­δε τὰ μι­κρὰ σφαγ­μέ­να δι­έ­τα­ξε ἀ­μέ­σως τὸν στρα­τὸν νὰ φύ­γουν πί­σω καὶ νὰ μα­ζευ­θοῦν ὅ­λοι στὴ Σάν­τα καὶ ἐ­κεῖ­θεν νὰ πᾶ­νε πί­σω λέ­γων ὅ­τι οἱ ἄν­θρω­ποι ποὺ σφά­ζουν τὰ παι­διὰ τους εἶ­νε ἀ­δύ­να­τον νὰ παι­σθοῦν καὶ ὡς ἐκ τοῦ­το εἶ­νε πε­ριτ­τὸν νὰ μεί­νω­με…».
Εὐ­κλεί­δης Κουρ­τί­δης δια χειρός Κωσταντίνου. Σάντα. Σεπτέμβρης 1921

Η μνήμη είναι αγκάθι στο μαξιλάρι που κάθε που το κεφάλι πάνω του γέρνει, τρυπά το μάγουλο και το ματώνει.  Ευλογημένο το αγκάθι, ευλογημένη  η πληγή κι ο πόνος που θα συνοδέψει τον σημερινό μας ύπνο.

Λένα Σαββίδου
Ομιλία για την 19η Μαΐου.  Μητροπολιτικός ναός Αγίου Νικολάου Τρικάλων
20 5 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου