Ήταν κάποτε μια αρχοντοπούλα του Πόντου. Σαν
έβγαινε βόλτα στα Παρχάρια πάνω στο άσπρο άλογο, το κε-
φάλι της βάραινε από τα χρυσά φλουριά που φορούσε στε-
φάνι. Παντρεύτηκε, γέννησε τέσσερα παιδιά, έζησε λίγα ευ-
τυχισμένα χρόνια. Μετά ήλθε η καταστροφή. Ο πρώτος της άντρας
σκοτώθηκε στο μέτωπο. Πέταξε τα φλουριά από το κεφάλι, μπήκε
μπροστά για να σώσει ό, τι της απόμεινε. Δεν τα κατάφερε. Είδε να
εκτελούνται μπροστά στα μάτια της τα τρία της αδέρφια. Σπάραξε αλλά
προσπάθησε να σώσει τα παιδιά της. Και πάλι δεν τα κατάφερε. Τα
έχανε στην μακριά πορεία έως το λιμάνι του «συνωστισμού». – Ελά-
τε τώρα μια λέξη είναι, τόσο πολύ σας πείραξε; Το πιο μικρό δάγκω-
κοριτσάκι δώδεκα χρονών, κατόρθωσε να μπει μαζί της στο καράβι
της σωτηρίας. Το τύλιξε με το πανωφόρι της σε μια γωνιά του πλοίου
και πήγε να βρει λίγη σούπα από το συσσίτιο. Όταν γύρισε, ούρλιαξε.
Ψέκαζαν για πανούκλα, δεν το είδαν το παιδί έτσι όπως ήταν κουκου-
λωμένο και ζαρωμένο. Το κοριτσάκι πέθανε από ασφυξία. Η θάλασ-
σα έγινε ο υγρός τάφος του. Βρέθηκε ολομόναχη στον Πειραιά. Ταξί-
δεψε ως την Κέρκυρα για να βρει την αδερφή της. Αργότερα ξαναπα-
ντρεύτηκε έναν πρόσφυγα, παλιό εργάτη στα κτήματα της. Έφερε στον
κόσμο δύο κόρες, τις ανάστησε σε μια παράγκα στο Κερατσίνι. Δού-
λεψαν όλοι μαζί σκληρά, άντεξαν τις κακουχίες της κατοχής, αποταμί-
ευσαν, απέκτησαν ένα οικόπεδο και έχτισαν ένα σπίτι στα σύνορα Ν.
Σμύρνης και Π. Φαλήρου. Άντεξαν γιατί έμειναν ενωμένοι. Άντεξαν,
επειδή δεν ξέχασαν. Η οικογένεια μεγάλωσε με τις ιστορίες του παπ-
πού και τις προσευχές της γιαγιάς. Είχε το δικό της δωμάτιο με τους
τοίχους γεμάτους εικόνες. Δεν ξανάφαγε κρέας από το 1922, ήταν το
τάμα της, μια από τις πολλές δοκιμασίες που επέβαλλε στο ταλαιπω-
ρημένο σαρκίο της για να ξορκίσει την καταστροφή. Αυτή ήταν η για-
γιά μου η Σοφία.
Κωνσταντίνος Φωτιάδης- Μνήμη μου σε λένε Πόντο
«Το Ποντιακό τραγούδι στη
διαμόρφωση της ιστορικής μνήμης»
Ανάρτηση:Thalassa Karadeniz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου