Άεν Παύλον εκλείστεν
κα, ο Ταύρον εγονάτσεν,
το Μετζήτ
εχαμήλωσεν, ο Κασκαμπάς κα έρθεν,
και τα Καμένα τ’
έρημα στέκνε και αφουκρούνταν…
Αφουκρούνταν και
θλίφκουνταν, και κλαίγνε, ούλ’ εντάμαν…
«Θέ μ’ δείξον μας
την δύναμη Σ’!… Χριστέ μ’ ποίσον το θάμα Σ!
»Ποίσον με πετρένεν
κρεμόν, άμον τ’ Αλογοστάρια,
»Ποίσον με πράσινον
λειβάδ’ άμον τα Λειβαδία,
»Ποίσον με ασάλευτον
ραχίν, άμον τον Άεν Παύλον.
»Να μη
‘πορώ και πορπατώ, ‘ς σον τόπο μ’ να ‘πομένω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου