Στο βαπόρι με τους ανταλλάξιμους για τη Θεσσαλονίκη, οι Πόντιοι απ’το
πρωί το είχαν ρίξει
στην καζάσκα. Η μάνα μου, που είχε ανέβει από
την Πόλη, τους
έβλεπε και δεν μπορούσε να το χωνέψει. Εμείς τα χάσαμε
όλα. Πατρίδα σπίτι,
συγγενείς, αυτοί που το βρίσκουν το κέφι; Ρώτησε ένα
γέροντα από την
Τραπεζούντα, που καθόταν πλάι της. Κόρη μου της είπε
εκείνος, εσύ τι
θα’κανες αν έχανες τον άντρα σου την ίδια μέρα που θα
είχες γεννητούρια;
Θα έκλαιγες ή θα χαιρόσουν; Κι εμείς τα χάσαμε όλα, μα
βρήκαμε τη λευτεριά μας.
Γι’αυτό χαιρόμαστε”.
Η μάνα μου δεν
απάντησε, Μπερδεύτηκε.
Μέσα της όμως σάλευε
μια απορία:
“Μήπως εκείνο που
μετράει πιο πολύ δεν είναι το να βρείς τη
λευτεριά σου αλλά το
να μη χάσεις το χώμα σου”;
Κωνσταντίνος
Φωτιάδης
Μνήμη μου σε λένε
Πόντο
Ανάρτηση για το
διαδίκτυο Thalassa Karadeniz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου